Bir İmparatoriçenin Başkaldırış Hikâyesi

Okuduğum kitapta geçen "Corsage (Korse)" filmi son zamanlarda gerek konusu gerek filmdeki müzikler gerekse başrol oyuncusunun (Vicky Krieps’in performansı gerçekten büyüleyiciydi, Elisabeth'in içsel çatışmalarını ve özgürlük arayışını çok güçlü bir şekilde yansıttı) performansı açısından etkilendiğim filmlerden biri oldu. Normalde olay ağırlıklı olmayan daha çok içsel çatışmaların ağırlıkta olduğu filmleri izleyemiyorum. Ama bu film diğerlerinden farklı etkiledi, özellikle finali çarpıcı bitti. "Corsage" filmi; Avusturya Kraliçesi Sisi'nin (Elisabeth) yaşamının farklı bir yönünü ele alırken tarihsel gerçeklerden de saparak, kadının toplumsal ve bireysel anlamda özgürlüğe ulaşma mücadelesini ön plana çıkarıyor. Gerçek tarihte Sisi intihar etmemiş, aksine bir suikasta kurban gitmiştir; ancak filmde, ona bu trajik son yerine, özgürleşme arayışı ve başkaldırı izleri daha belirgin bir şekilde sunulmaktadır.

Avusturya Kraliçesi Sisi'nin kraliyet hayatına uyum sağlamakta zorlanması, onun kendi kimliğini bulma çabasıyla paralellik gösteriyor. Sigara içmesi, ata binmesi, dövüş oynaması ve saçını kesmesi kadının sadece dönemin kurallarına değil, aynı zamanda toplumsal cinsiyet normlarına da başkaldırısının işaretleridir. Ancak bir yandan da "güzellik" için sıkı bir şekilde giydiği korse, günümüz kadınlarının güzellik baskısıyla paralel bir durumu yansıttığını söyleyebilirim. Bu içsel özgürlüğün, dışsal beklentilerle nasıl bir çatışma içinde olduğuna dair önemli bir metafor olarak filmde yer almaktadır.

Film; dönemin atmosferini doğrudan yansıtmasa da filmdeki durağanlık, sessizlik bazı sahnelerdeki ağırlık ve oyunculuklardaki ağırbaşlılık dönemin izlerini taşır. Ayrıca savaşsızlık ve amaçsızlık duyguları ağırlıktadır. Bir izleyici olarak bu duyguları yoğun bir şekilde hissettiğimi söyleyebilirim. Aristokrasinin ve imparatorluğun sona erdiği gerçeği de senaryoya entegre edilmiştir. Kraliçe ile oğlu arasındaki “İmparatorluğun sona erdiğini babam duymasın!” repliği, dönemin bitişini ve aristokrasinin anlamsızlaşmasını sembolize etmektedir. Bu duygu durumlarını izleyiciye aktarmak özellikle kraliyet ailesinin resmî varlıklarının geçerliliğini yitirmesi gibi temalar oldukça başarılı bir şekilde filmde yansıtılmıştır.

Sisi'nin akıl hastanesine gitmesi, hastaları ziyaret etmesi ve yaralı askerleri görmesi (hatta yaralı askerin yanına uzanarak birlikte sigara içmesi) onun halkla olan güçlü bağlarını ve empatisini göstermektedir. Halkla iç içe olması ona daha fazla gerçeklik kazandırıyor ve monarşinin dışında kalan dünyaya daha yakın olduğunu hissettiriyor.

Sisi'nin başkaldırışı, onun hem bir kadının hem de bir monarşinin bireyi olarak hem içsel hem de toplumsal anlamda özgürleşme arayışını çok güçlü bir şekilde yansıtmaktadır. Bu yönüyle Corsage; sadece Sisi'nin hayatına dair bir film değil, aynı zamanda günümüz kadınlarının yaşadığı özgürlük, kimlik ve toplumsal baskılarla ilgili evrensel bir hikâye anlatmaktadır.

Elisabeth’in filmin final sahnesinde denize atlaması; hem özgürlüğe hem de kendi bedenine ve hayatına sahip çıkmaya yönelik bir semboldür. Film boyunca kocasına ve topluma karşı biriken sessiz bir başkaldırının doruk noktası gibiydi. O sahne, "Ben sadece sizin yarattığınız imparatoriçe değilim; kendi hayatımı yaşama hakkım var" mesajını çok çarpıcı bir şekilde vermektedir.

Günümüzde kadınlar çoğu zaman kendi hayatlarını yaşamaktan alıkoyan toplumsal yargılara karşı daha sağlıklı yollarla başkaldırmaya çalışıyor. Elisabeth'in trajik hikâyesi; biz kadınlara kıymetli bir ders: Toplumun kalıplarını sorgulamak, birey olarak var olma hakkını savunmak ve mutluluğu kendi içinde bulmak her zaman mümkün!

Peki ya siz? Elisabeth'in cesur ama trajik başkaldırısı hakkında ne düşünüyorsunuz? Bir kadın olarak onun gibi kendi özgürlük alanımızı yaratmak için neler yapabiliriz?